Περί του Εκούσιου Πάθους

                                      

                       

                           ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΕΚΟΥΣΙΟΥ ΠΑΘΟΥΣ

•     Ἡ μεγαλύτερη στήν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας ἐγκληματική ἐνέργεια ἦταν ἡ σταύρωση του ἀθῴου Ἰησοῦ Χριστοῦ ὁ ὁποῖος ἦταν ὁ Θεάνθρωπος σωτῆρας καί εὐεργέτης τῶν ἀνθρώπων «Λαός μου τί ἐποίησά σοι, ἤ τί σοι παρηνώχλησα; τούς τυφλούς σου ἐφώτισα, τούς λεπρούς σου ἐκαθάρισα, ἄνδρα ὄντα ἐπί κλίνης ηνώρθωσάμην. Λαός μου, τί ἐποίησά σοι καί τί μοι ἀνταπέδωκας; ἀντί του μάνα χολήν· ἀντί του ὕδατος ὄξος· ἀντί του ἀγαπᾶν μέ σταυρῶ μέ προσηλώσατε…» (ἀντίφωνο ιβ' Μ.Πέμπτης) 
•    Τῇ Μεγάλη Δευτέρα βλέπουμε τήν ἐρωτική θεϊκή ἀγάπη. Ἔρχεται ὁ    Νυμφίος. «Ἰδού ὁ Νυμφίος ἔρχεται ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός καί μακάριος ὁ δοῦλος ὄν εὑρήσει γρηγοροῦντα…» «Τῇ Ἁγία καί Μ. Δευτέρα μνείαν ποιούμεθα του μακαρίου Ἰωσήφ του Παγκάλου καί τῆς ὑπό του Κυρίου καταρασθείσης καί ξηρανθείσης Συκῆς» (Συναξαριστής)
•     Τῇ Μ. Τρίτη βλέπουμε τήν ἀκοίμητη ἀγάπη στό πρόσωπο τῶν φρονίμων παρθένων «Τόν Νυμφίον, ἀδελφοί, ἀγαπήσωμεν, τάς λαμπάδας ἑαυτῶν εὐτρεπίσωμεν» (Κάθισμα)
•     Τῇ Μ. Τετάρτη βλέπουμε τήν ἱστορική συνάντηση τῆς ἀγάπης του Θεοῦ μέ τῇ μετάνοια του ἀνθρώπου στό πρόσωπο τῆς ἁμαρτωλῆς γυναῖκας. «Κάμφητί μοι πρός τούς στεναγμούς τῆς καρδίας» (Τροπάριο Κασσιανῆς).
•     Τῇ Μ. Πέμπτη βλέπουμε στό Μυστικό Δεῖπνο τήν ἔκχυση τῆς ἀγάπης. Ὁ Χριστός προσφέρει τό Αἷμα Του «εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καί ζωήν αἰώνιον». Και οἱ πιστοί ὅλων τῶν αἰώνων προσκαλοῦνται ἀπό τόν Χριστό ὡς συνδαιτημόνες του Μυστικοῦ Δείπνου να γευτοῦν τῇ Θεία Κοινωνία «Λάβετε φάγετε…πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες». «Τῇ Μ. Πέμπτη τέσσερα ἑορτάζειν: τόν ἱερόν Νιπτῆρα, τόν Μυστ. Δεῖπνο, τήν ὑπερφυᾶ Προσευχή καί τήν Προδοσία» (Συναξαριστής)
•     Τῇ Μ. Παρασκευή βλέπουμε τήν ἀγάπη καρφωμένη πάνω στό Σταυρό. Ἐξαρτημένος ὁ Θεάνθρωπος Χριστός γιά τήν ἀπεξάρτηση τῶν δούλων ὅλων τῶν αἰώνων. «ὁ παθών ὑπέρ ἡμῶν, καί παθών ἐλευθερώσας ἡμᾶς» (ιδιόμελο αἴνων). «…τά Ἅγια καί σωτήρια Πάθη του Κυρίου…τούς εμπτισμούς, τά ῥαπίσματα, τά κολαφίσματα, τάς ὕβρεις, τούς γέλωτας, τήν πορφυρᾶν χλαῖναν, τόν κάλαμον, τόν σπόγγον, τό ὄξος, τούς ἥλους, τήν λόγχην, καί πρό πάντων, τόν Σταυρόν καί τόν θάνατον, ἅ δι' ἡμᾶς ἑκών κατεδέξατο· ἔτι δέ καί του Λῃστοῦ, του συσταυρωθέντος αὐτῷ, σωτήριον ὁμολογίαν» (Συναξαριστής)
•     Τό Μ. Σάββατο βλέπουμε τήν ἀγάπη να ἀπελευθερώνει τούς αἰχμαλώτους. Ὁ Χριστός κατέρχεται στόν Ἅδῃ. «Σήμερον ὁ Ἅδῃς στένων βοᾶ· κατελύθη μου ἡ ἐξουσία· ἐδεξάμην θνητόν, ὥσπερ ἕνα τῶν θανόντων…ἐγώ εἶχον τούς νεκρούς τούς ἀπ' αἰῶνας, ἀλλά οὗτος ἰδού πάντας ἐγείρει» (στιχηρό αἴνων)
•      Τήν Κυριακή του Πάσχα βλέπουμε τήν ἀγάπη να δίδει στούς ἀνθρώπους αἰώνια ζωή. Ἡ Ἀνάσταση του Χριστοῦ ἔδωσε χαρά καί ἐλπίδα στούς ἀνθρώπους ὅλων τῶν αἰώνων. Ὁ Κύριος εἶπε: «ἐγώ εἰμί ἡ ζωή καί ἡ ἀνάσταση». «Θανάτου ἑορτάζωμεν νέκρωσιν, ᾄδου τήν καθαίρεσιν, ἄλλης βιοτῆς, τῆς αἰωνίου, ἀπαρχήν· καί σκιρτῶντες ὑμνοῦμεν τόν αἴτιον, τόν μόνον εὐλογητόν τῶν πατέρων Θεόν καί ὑπερένδοξον» (τροπάριο ζ' ᾠδῆς). 

•     Ὁ Χριστός εἶναι ὁ Ἐλευθερωτής καί Λυτρωτής μας. Ὅλα τα ἁμαρτήματα καί ὅλα τα πάθη μας εἶναι κρεμασμένα πάνω στό Σταυρό. Ἄν τον πιστέψουμε, ἄν τον δεχθοῦμε σάν προσωπικό Σωτήρα μας, ἄν γίνουμε μέτοχοι των παθημάτων του, τότε θά ἤμαστε ἀπελεύθεροι Χριστοῦ: «σήμερον κρεμάται ἐπί ξύλου» καί «συνεγείρομαι σήμερον ἀναστάντι σοι» γι᾿ αὐτό «χαίρετε, λαοί, καί ἀγαλλιάσθε»(αἶνος β΄ ἤχου)        

                                               Από το κατηχητικό της Δευτέρας 2/3/2012

O Ευαγγελισμός της Θεοτόκου

Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου-Εθνική εορτή

«Ἐν δὲ τῷ μηνὶ τῷ ἕκτῳ ἀπεστάλη ὁ ἄγγελος Γαβριὴλ ἀπὸ τοῦ Θεοῦ εἰς πόλιν τῆς Γαλιλαίας, ᾗ ὄνομα Ναζαρὲτ, πρὸς παρθένον μεμνηστευμένην ἀνδρὶ, ᾧ ὄνομα Ἰωσὴφ, ἐξ οἴκου Δαυῒδ, καὶ τὸ ὄνομα τῆς παρθένου Μαριάμ.  καὶ εἰσελθὼν ὁ ἄγγελος πρὸς αὐτὴν εἶπε· Χαῖρε, κεχαριτωμένη· ὁ Κύριος μετὰ σοῦ· εὐλογημένη σὺ ἐν γυναιξίν.  ἡ δὲ ἰδοῦσα διεταράχθη ἐπὶ τῷ λόγῳ αὐτοῦ, καὶ διελογίζετο ποταπὸς εἴη ὁ ἀσπασμὸς οὗτος.  καὶ εἶπεν ὁ ἄγγελος αὐτῇ· Μὴ φοβοῦ, Μαριάμ· εὗρες γὰρ χάριν παρὰ τῷ Θεῷ.  καὶ ἰδοὺ συλλήψῃ ἐν γαστρὶ καὶ τέξῃ υἱόν, καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν.  οὗτος ἔσται μέγας καὶ υἱὸς ὑψίστου κληθήσεται, καὶ δώσει αὐτῷ Κύριος ὁ Θεὸς τὸν θρόνον Δαυῒδ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ,  καὶ βασιλεύσει ἐπὶ τὸν οἶκον Ἰακὼβ εἰς τοὺς αἰῶνας, καὶ τῆς βασιλείας αὐτοῦ οὐκ ἔσται τέλος.  εἶπε δὲ Μαριὰμ πρὸς τὸν ἄγγελον· Πῶς ἔσται μοι τοῦτο, ἐπεὶ ἄνδρα οὐ γινώσκω; καὶ ἀποκριθεὶς ὁ ἄγγελος εἶπεν αὐτῇ· Πνεῦμα ἅγιον ἐπελεύσεται ἐπὶ σέ καὶ δύναμις ὑψίστου ἐπισκιάσει σοι· διὸ καὶ τὸ γεννώμενον ἅγιον κληθήσεται υἱὸς Θεοῦ. καὶ ἰδοὺ Ἐλισάβετ ἡ συγγενὴς σου καὶ αὐτὴ συνεληφυῖα υἱὸν ἐν γήρει αὐτῆς, καὶ οὗτος μὴν ἕκτος ἐστὶν αὐτῇ τῇ καλουμένῃ στείρᾳ·  ὅτι οὐκ ἀδυνατήσει παρὰ τῷ Θεῷ πᾶν ῥῆμα. εἶπεν δὲ Μαριάμ· Ἰδοὺ ἡ δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατὰ τὸ ῥῆμά σου. καὶ ἀπῆλθεν ἀπ' αὐτῆς ὁ ἄγγελος»(Λουκάς 1, 26-38).

Τῇ ὑπερμάχῳ στρατηγῷ τὰ νικητήρια,

Ὡς λυτρωθεῖσα τῶν δεινῶν εὐχαριστήρια,

Ἀναγράφω σοι ἡ Πόλις σου Θεοτόκε.

Ἀλλ᾿ ὡς ἔχουσα τὸ κράτος ἀπροσμάχητον,

Ἐκ παντοίων με κινδύνων ἐλευθέρωσον,

Ἵνα κράζω σοι· Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.

Περί του Τιμίου Σταυρού

Περί τοῦ Τιμίου Σταυροῦ
Προτυπώσεις ἐκ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης

Ἡ ράβδος τοῦ Μωυσέως «καὶ σὺ ἔπαρον τῇ ράβδῳ σου καὶ ἔκτεινον τὴν χεῖρά σου ἐπὶ τὴν θάλασσαν καὶ ρῆξον αὐτήν, καὶ εἰσελθάτωσαν οἱ υἱοὶ ᾿Ισραὴλ εἰς μέσον τῆς θαλάσσης κατὰ τὸ ξηρόν.    (Ἔξοδος 14, 16)

Το ξύλο που γλύκανε τα νερά της Μερρά  «ἐβόησε δὲ Μωυσῆς πρὸς Κύριον, καὶ ἔδειξεν αὐτῷ Κύριος ξύλον, καὶ ἐνέβαλεν αὐτὸ εἰς τὸ ὕδωρ, καὶ ἐγλυκάνθη τὸ ὕδωρ.» (Έξοδος 15,25)

Τά χέρια τοῦ Μωυσέως  «αἱ δὲ χεῖρες Μωυσῆ βαρεῖαι· καὶ λαβόντες λίθον ὑπέθηκαν ὑπ᾿ αὐτόν, καὶ ἐκάθητο ἐπ᾿ αὐτοῦ, καὶ ᾿Ααρὼν καὶ ῍Ωρ ἐστήριζον τὰς χεῖρας αὐτοῦ, ἐντεῦθεν εἷς καὶ ἐντεῦθεν εἷς· καὶ ἐγένοντο αἱ χεῖρες Μωυσῆ ἐστηριγμέναι ἕως δυσμῶν ἡλίου.  (Ἔξοδος 17, 11-13)

Ὁ χάλκινος ὄφις «καὶ εἶπε Κύριος πρὸς Μωυσῆν· ποίησον σεαυτῷ ὄφιν καὶ θὲς αὐτὸν ἐπὶ σημείου, καὶ ἔσται ἐὰν δάκῃ ὄφις ἄνθρωπον, πᾶς ὁ δεδηγμένος ἰδὼν αὐτὸν ζήσεται. καὶ ἐποίησε Μωυσῆς ὄφιν χαλκοῦν καὶ ἔστησεν αὐτὸν ἐπὶ σημείου, καὶ ἐγένετο ὅταν ἔδακνεν ὄφις ἄνθρωπον, καὶ ἐπέβλεψεν ἐπὶ τὸν ὄφιν τὸν χαλκοῦν καὶ ἔζη.» (Ἀριθμοί 21,8-9)  

Ἐκ τῆς Καινής Διαθήκης

1.      «καὶ καθὼς Μωϋσῆς ὕψωσε τὸν ὄφιν ἐν τῇ ἐρήμῳ, οὕτως ὑψωθῆναι δεῖ τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου»(Ιωαν. 3, 14)

2.      «τὸν δὲ Ἰησοῦν φραγελλώσας παρέδωκεν ἵνα σταυρωθῇ.» (Ματθ. 27, 26)

3.       «σῶσον σεαυτὸν καὶ κατάβα ἀπὸ τοῦ σταυροῦ» (Μαρκος 15, 30)

4.       «Καὶ ὅτε ἀπῆλθον ἐπὶ τὸν τόπον τὸν καλούμενον Κρανίον, ἐκεῖ ἐσταύρωσαν αὐτὸν» (Λουκάς 26, 33)

5.      «τότε οὖν παρέδωκεν αὐτὸν αὐτοῖς ἵνα σταυρωθῇ. Παρέλαβον δὲ τὸν Ἰησοῦν καὶ ἤγαγον· καὶ βαστάζων τὸν σταυρὸν αὑτοῦ ἐξῆλθεν εἰς τὸν λεγόμενον κρανίου τόπον, ὃς λέγεται Ἑβραϊστὶ Γολγοθᾶ, ὅπου αὐτὸν ἐσταύρωσαν» (Ιωαν. 19, 16-18)

6.       «Ὁ λόγος γὰρ ὁ τοῦ σταυροῦ τοῖς μὲν ἀπολλυμένοις μωρία ἐστί, τοῖς δὲ σῳζομένοις ἡμῖν δύναμις Θεοῦ ἐστι.» (Α΄Κορινθ. 1, 18)

7.       «Ἐμοὶ δὲ μὴ γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μὴ ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, δι' οὗ ἐμοὶ κόσμος ἐσταύρωται κἀγὼ τῷ κόσμῳ.» (Γαλατας 6, 14)

8.      «νῦν δὲ καὶ κλαίων λέγω, τοὺς ἐχθροὺς τοῦ σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ, ὧν τὸ τέλος ἀπώλεια, ὧν ὁ θεὸς ἡ κοιλία καὶ ἡ δόξα ἐν τῇ αἰσχύνῃ αὐτῶν, οἱ τὰ ἐπίγεια φρονοῦντες» (Φιλιπ 3, 18-19)

Ἐκ τῶν Πατέρων

«Τό κεφάλαιον τῶν ἀγαθῶν, δι’ ὁ καί ζῶμεν καί δι’ ὁ ἐσμέν. Πάντα δι’ αὐτοῦ τελεῖται τά καθ’ ἠμας. Μετά πολλῆς της πίστεως ἐγχαράττειν αὐτόν δεῖ. Προηγήσεται τῆς ἡμέρας ἐκείνης. Ἅδου πύλας ἠνέωξεν, φαρμάκων δηλητηρίων περιεγένετο, τήν γῆν οὐρανόν ἐποίησεν, τούς ἀνθρώπους ἀγγέλους εἰργάσατο. Τό καύχημα ἠμων ὁ σταυρός καί ἡ παρρησία καί ὁ στέφανος ἅπας»(Ἅγ Ἰωάν. ὁ Χρυσόστομος ΕΠΕ 11,190-196)

«Τόν τίμιον Σταυρόν προσκυνοῦμεν ἐν ὧ τό Δεσποτικόν ἐξετανίσθη Σῶμα καί τό τοῦ κόσμου καθάρσιον ἀνέβλησεν» (Φώτιος Κωνσταντινουπόλεως)

«Μή τοινυν ἐπαισχυνθώμεν ὁμολογῆσαι τόν ἐσταυρωμένον. Ἐπί μετώπου μετά παρρησίας δακτύλοις ἡ σφραγίς καί ἐπί πάντων  γινέσθω ὁ Σταυρός· ἐπί ἄρτων βιβρωσκομένων καί ἐπί ποτηρίων πινομένων, ἐν εἰσόδοις, ἐν ἐξόδοις, πρό τοῦ ὕπνου κοιταζομένοις καί διανισταμένοις καί ὀδεύουσι καί ἠρεμούσι· μέγα φιλακτήριον, δωρεάν διά τούς πένητας, χωρίς καμάτου διά τούς ἀσθενεῖς, ἐπειδή καί παρά Θεοῦ ἡ χάρις σημεῖον πιστῶν καί φόβος δαιμόνων» (Ἄγ. Κύριλλος Ἱεροσολύμων ΙΓ΄Κατήχηση)

Μία ἡμέρα γύριζα ἀπό τό χωράφι καί περνώντας ἔξω ἀπό τό ἐκκλησάκι τοῦ Ἁγίου Γεωργίου βλέπω ἕναν σατανᾶ ξαπλωμένο. Τόν ρωτάω, τί κάνεις ἐσύ  ἐδῶ; Καί μοῦ ἀπαντᾶ «ἐγώ κάθομαι ἐδῶ διά νά μήν ἀφήνω κανένα νά κάνη τόν σταυρό του»  (ἀπό τό βιβλίο Πάπα-Δημήτρης Γκαγκαστάθης ἔκδ. Ὀρθοδόξου Κυψέλης σέλ. 308)

Ύμνος

Ἐν φωναῖς ἀλαλάξωμεν, ἐν ᾠδαῖς μεγαλύνωμεν, τὸν Σταυρὸν τὸν τίμιον, ἀσπαζόμενοι, καὶ πρὸς αὐτὸν ἐκβοήσωμεν· Σταυρὲ πανσεβάσμιε, καθαγίασον ἡμῶν, τὰς ψυχάς καὶ τὰ σώματα, τῇ δυνάμει σου, καὶ παντοίας ἐκ βλάβης ἐναντίων, διατήρησον ἀτρώτους, τοὺς εὐσεβῶς προσκυνοῦντάς σε. (στιχηρό αίνων Κυριακής Σταυροπροσκυνήσεως)