Δευτέρα 31 Μαρτίου 2014

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ


Οι δυσκολίες του εκκλησιασμού

Οι δυσκολίες του εκκλησιασμού
«Πολλοί ενώ πηγαίνουν ευχάριστα σε θέατρα, στην εκκλησία δυσκολεύονται!
Γιατί στα θέατρα ο άνθρωπος δεν προκαλεί τον διάβολο, τουναντίον τον ευχαριστεί!
Οπότε ο διάβολος δεν ενοχλεί πια τον άνθρωπο.
Είναι ευχαριστημένος, γιατί τίποτε εκεί μέσα δεν θυμίζει το Θεό! Ενώ στην Εκκλησία τα πάντα μιλάνε για Θεό. Τα πάντα εμπνέουν φόβο Θεού! Και έτσι ο διάβολος κάνει τον άνθρωπο να μη βλέπει την ώρα, που θα βγει από την Εκκλησία! Το κακό θέατρο και η Εκκλησία είναι αντίθετοι κόσμοι. Το ένα είναι ναός του κόσμου, το άλλο ναός του Θεού! Το ένα είναι σπίτι του διαβόλου, το άλλο σπίτι του Κυρίου».
Αγ. Ιωάννης της Κροστάνδης, «Η εν Χριστώ ζωή μου».

ΠΗΓΗ:   ΚΛΙΚ

Δευτέρα 24 Μαρτίου 2014




Κοντάκιον τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου.
Ἦχος πλ. δ´. Αὐτόμελον.

Τῇ ὑπερμάχῳ Στρατηγῷ τὰ νικητήρια,
Ὡς λυτρωθεῖσα τῶν δεινῶν εὐχαριστήρια,
Ἀναγράφω σοι ἡ Πόλις σου Θεοτόκε.
Ἀλλ᾿ ὡς ἔχουσα τὸ κράτος ἀπροσμάχητον,
Ἐκ παντοίων με κινδύνων ἐλευθέρωσον,
Ἵνα κράζω σοι· Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.

 


Εθνικός Ύμνος

Σε γνωρίζω από την κόψη
του σπαθιού την τρομερή,
σε γνωρίζω από την όψη
που με βία μετράει τη γη.

 

Απ' τα κόκαλα βγαλμένη
των Ελλήνων τα ιερά,
και σαν πρώτα ανδρειωμένη,
χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!

 

Κυριακή 23 Μαρτίου 2014


Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΕΣ


Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου
Πατρῶν κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
                                               

  Τήν Γ’  Κυριακή τῶν Νηστειῶν ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία ὑψώνει στό μέσον τῶν Ἱερῶν Ναῶν τόν Τίμιο Σταυρό τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, γιά νά λαμβάνουν οἱ ἀγωνιζόμενοι Χριστιανοί δύναμη καί ἁγιασμό στόν πνευματικό τους ἀγῶνα.
            Πράγματι, καθώς ἀτενίζομε τόν Ἐσταυρωμένο Κύριό μας, ἀναμιμνησκόμεθα τῆς μέχρι Σταυροῦ θυσίας Του «διά τήν ἡμετέραν σωτηρίαν» καί τήν λύτρωσίν μας ἐκ τοῦ θανάτου.
            Σοφά οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ὥρισαν στό μέσον τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, νά προσκυνοῦμε τόν Τίμιο Σταυρό, ἀφοῦ ὁ πνευματικός ἀγώνας χρειάζεται δύναμη παρά Κυρίου καί ἐνίσχυση παρ’ Αὐτοῦ, ὥστε νά φτάσωμε στήν Ἀνάσταση.
            «Κύριε ὅπλον κατά τοῦ διαβόλου τόν Σταυρόν σου ἡμῖν δέδωκας», ψάλλει ὁ ἱερός ὑμνογράφος, ἐνῷ ὁ Ἱερός Χρυσόστομος σέ ἕνα βαθειά πνευματικό κείμενό του γιά τό Σταυρό καί τήν Ἀνάσταση σημειώνει: «Σταυρός δένδρον ἀειθαλές, καθ’ ἑκάστην ἡμέρα μαραίνων τόν διάβολον».
            Μέ ὅπλο τόν Σταυρό ἐνίκησαν οἱ Ἅγιοί τῆς Ἐκκλησίας μας τίς φάλαγγες τοῦ πονηροῦ καί μέ τόν Σταυρό πορεύονται οἱ ἀθληταί ὅλων τῶν ἐποχῶν.

             Ἐφέτος, δύο ἡμέρες μετά τήν Κυριακή τῆς Σταυροπροσκυνήσεως, ἑορτάζομε τήν Ἑορτή τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου καί συγχρόνως μιμνησκόμεθα τῶν ἱερῶν ἀγώνων τοῦ Γένους μας, πού μέ ὅπλο τήν πίστη στόν Ἐσταυρωμένο Κύριο κέρδισε τήν ἐλευθερία του.
            Στό νοῦ μας ἔρχονται ἐκτός ἀπό ὅλους τούς ἄλλους ἀγωνιστές, οἱ κλεινοί καί ἔνδοξοι Νεομάρτυρες, οἱ Ἐσταυρωμένοι ἀγωνισταί ὑπέρ Πίστεως καί Πατρίδος, οἱ ὁποῖοι ἐν καιροῖς δυσχειμέροις, ἀπό τήν ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως (1453) καί μετά, ὡμολόγησαν τόν Ἰησοῦν Χριστόν τέλειον Θεόν καί τέλειον ἄνθρωπον ἐνώπιον τῶν ἀπίστων ἀγαρηνῶν καί ἀξιώθηκαν μαρτυρικοῦ θανάτου, μιμούμενοι τούς παλαιοτέρους τῆς Ἐκκλησίας μας Μάρτυρας.
            Ταιριάζει ἀπόλυτα γι’ αὐτούς, ὁ ὕμνος:
             «Οἱ τόν Σταυρόν τοῦ Χριστοῦ ὡς ζυγόν ἀράμενοι καί αὐτόν ἀκολουθήσαντες ἐν πίστει, δεῦτε ἀπολαύετε ἅ ἠτοίμασε ὑμῖν βραβεῖα καί στέφη τά οὐράνια».
             Ὁ Ἅγιος  Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης στό προοίμιο τοῦ βιβλίου του «Νέον Μαρτυρολόγιον», ἀναφέρει γιά τούς Ἐσταυρωμένους αὐτούς ἀθλητάς πού εἶδαν τό φῶς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ:
            «Αὐτό τό θαῦμα (τῶν Νεομαρτύρων) εἶναι παρόμοιον, ὡσάν νά βλέπῃ τινάς μέσα εἰς τήν καρδίαν τοῦ χειμῶνος ἐαρινά ἄνθη καί τριαντάφυλλα. Μέσα εἰς τήν βαθυτάτην νύκτα, ἡμέραν καί ἥλιον. Μέσα εἰς τό ψηλαφητόν σκότος, φῶτα λαμπρότατα. Ἐν καιρῷ τῆς αἰχμαλωσίας, νά βλέπῃ ἐλευθερίαν καί ἐν καιρῷ τῆς τωρινῆς ἀσθενείας, ὑπερφυσικήν δύναμιν».
            Στήν τωρινή δύσκολη ἐποχή, κατά τήν ὁποία οἱ Ἕλληνες σηκώνουν τόν δικό τους Σταυρό, οἱ Ἅγιοι  Νεομάρτυρες ἀπευθύνονται σέ μᾶς μέ τά λόγια πού ὁ Ἅγιος Νικόδημος βάζει στό στόμα τους.
            Σέ χρόνους πού ἐψύγη ἡ ἀγάπη πρός τόν Θεό καί τόν ἄνθρωπο καί λιγόστεψαν οἱ ἐπιθυμητές τῆς τελειότητος καί οἱ ἀγωνιστές τοῦ πνεύματος καί τῆς ἀληθείας,  οἱ Ἐσταυρωμένοι τοῦ Χριστοῦ καί ἀναστημένοι καλλίνικοι Μάρτυρες ἐπίκαιρα μᾶς διδάσκουν. Ἂς τούς ἀκούσωμε καί ἄς ἐφαρμόσωμε στήν ζωή μας τήν παραγγελία τους. Ἐκεῖνοι πέρασαν ἀπό τό μαρτύριο στήν δόξα, ἀπό τόν Σταυρό στήν Ἀνάσταση καί τήν χαρά.
            Ἄς ἀσπασθοῦμε τόν Σταυρό πού προβάλλει ἡ Ἐκκλησία μας στήν πρώτη ὄψη τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου, γιά νά καταφιλήσωμε καί τόν Ἀναστάντα πού εἰκονίζεται στήν ἄλλη ὄψη του, καί ἄς φυλάξωμε ὡς παρακαταθήκη ἱερά τήν πνευματική τους διαθήκη:
            «Φυλαχθῆτε, ἀγαπητοί ἀδελφοί μας, φυλαχθῆτε διά τήν ἀγάπην Θεοῦ καί διά τήν σωτηρίαν τῶν ψυχῶν σας, νά μή σᾶς κλέψουν τόν θησαυρόν τῆς ἁγίας σας Πίστεως, τῆς ὁποίας ὅλος ὁ κόσμος, μέ ὅλας του τάς δόξας καί ἀναπαύσεις καί τά βασίλεια, δέν εἶναι ἀντάξιος. Ἐνθυμηθῆτε πώς ὁ Δεσπότης μας Χριστός, ὁπού σᾶς ἔβαλεν ὡσάν τά πρόβατα ἀνάμεσα εἰς τά ἀνήμερα θηρία, σᾶς ἔδωκε τοιαύτην παραγγελίαν, νά ἦσθε φρόνιμοι ὡσάν τό φίδι...».
            Καί συνεχίζουν,
            «Φυλαχθῆτε νά μήν ἀρνηθῆτε τήν Ὀρθόδοξον Πίστιν σας. Μή τυφλωθῆτε τόσον, ὁπού νά προτιμήσετε τό σκότος ἀπό τό φῶς, τό ψεῦδος ἀπό τήν ἀλήθειαν. Τό χαλκοῦν καί κάλπικον νόμισμα ἀπό τό καθαρόν καί δοκιμασμένον μάλαγμα. Τό γυαλί καί ἄτιμον χαλίκι ἀπό τό ἀτίμητον πετράδι. Μέ ἕνα λόγον, τόν ᾅδην ἀπό τόν Οὐρανόν, καί τήν κόλασιν ἀπό τόν Παράδεισον. Μή τό καταδεχθῆτε ποτέ, μή, νά ἀφήσετε τήν ἁγιωτάτην Πίστιν σας, ἥτις κάμνει ἐκείνους ὁπού τήν πιστεύουν, ἀπό ἀνθρώπους ἀγγέλους, ἀπό ἐπιγείους οὐρανίους, ἀπό ὑλικούς υἱούς Θεοῦ κατά χάριν, λαμπροτάτους ἡλίους, κληρονόμους τῆς οὐρανῶν βασιλείας. Καί ἁπλῶς εἰπεῖν, μή τό στέρξετε ποτέ, ποτέ ἀδελφοί, νά ἀρνηθῆτε τόν πραότατον, τόν γλυκύτατον Ἰησοῦν Χριστόν, τόν ἀληθινόν υἱόν τοῦ Θεοῦ καί Θεόν». 

            Ἀδελφοί μου, εὑρισκόμεθα στό μέσον τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Ἐνώπιόν μας ὑψοῦται ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου μας καί πρό τῶν ὀφθαλμῶν μας παρελαύνουν οἱ Ἐσταυρωμένοι καλλίνικοι τοῦ Χριστοῦ Στρατιῶτες, παλαιοί καί νεώτεροι. Ἄς ἀγαπήσωμε τόν ἀγῶνα τους, ἄς τούς μιμηθοῦμε στήν πορεία τους, γιά νά συναντήσωμε τόν Ἀναστάντα Κύριό μας.


Πέμπτη 13 Μαρτίου 2014

ΠΕΡΙ ΝΗΣΤΕΙΑΣ

Η ΝΗΣΤΕΙΑ ΤΗΣ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ

Δεν μπορεί να υπάρξει Σαρακοστή χωρίς νηστεία. Όμως φαίνεται ότι πολλοί άνθρωποι σήμερα ή δεν παίρνουν τη νηστεία στα σοβαρά ή, αν την παίρνουν, παρεξηγούν το πραγματικό σκοπό της.
Η νηστεία ή η αποχή από τις τροφές δεν είναι αποκλειστικά μια χριστιανική συνήθεια. Υπήρχε και υπάρχει ακόμα σε άλλες θρησκείες ή και πέρα από τις θρησκείες. Σήμερα οι άνθρωποι νηστεύουν για πάρα πολλές αιτίες. Είναι πολύ βασικό λοιπόν να ξεχωρίσουμε το μοναδικό περιεχόμενο στη χριστιανική νηστεία.
Στην ορθόδοξη διδασκαλία, αμαρτία δεν είναι μόνο η παράβαση κάποιας εντολής, είναι ένας ακρωτηριασμός της ζωής που μας δόθηκε από το Θεό. Για το λόγο αυτό η ιστορία της προπατορικής αμαρτίας μας παρουσιάζεται σαν μια πράξη τροφής. Η τροφή είναι μέσο ζωής, μας κρατάει ζωντανούς. Τι σημαίνει να είναι κανείς ζωντανός και τί σημαίνει <<ζωή>>; Για μας αυτοί οι όροι έχουν πρωταρχικά μια βιολογική έννοια: ζωή είναι αυτό που εξαρτιέται από τη τροφή, από τον υλικό κόσμο. Αλλά για την Αγία Γραφή και για την ορθόδοξη παράδοση αυτή η ζωή <<...επ' άρτω μόνω>> ταυτίζεται με τον θάνατο γιατί ακριβώς είναι μια θνητή ζωή, γιατί ο θάνατος κυριαρχεί πάντοτε μέσα της. Ο Θεός το ξέρουμε αυτό, δεν δημιούργησε το θάνατο. Αυτός είναι ο Δοτήρας της ζωής.
Πως λοιπόν η ζωή έγινε θνητή; Γιατί ο θάνατος είναι η μόνη απόλυτη βεβαιότητα κάθε ύπαρξης; Η Εκκλησία απαντάει: διότι ο άνθρωπος αρνήθηκε τη ζωή όπως την έκανε ο Θεός και του την προσέφερε και προτίμησε μια ζωή που να εξαρτιέται όχι αποκλειστικά από το Θεό, αλλά <<επ' άρτω μόνω>>. Η τροφή μόνη της, μέσα της, δεν έχει ζωή και δεν μπορεί να δώσει ζωή. Μόνο ο Θεός έχει Ζωή και είναι Ζωή. Η απύθμενη τραγωδία του Αδάμ είναι ότι έφαγε <<χωρισμένος>> από το Θεό για να μπορέσει να γίνει ανεξάρτητος απ' Αυτόν.
Τρώμε για να διατηρούμεθα ζωντανοί, αλλά όχι <<εν τω Θεώ>>. Ακριβώς αυτή είναι η αμαρτία όλων των αμαρτιών.
Ο Χριστός είναι ο Νέος Αδάμ. Έρχεται να επανορθώσει τη καταστροφή που επέβαλε ο Αδάμ στη ζωή, να αποκαταστήσει τον άνθρωπο στην αληθινή ζωή. Και ο Χριστός αρχίζει με νηστεία: <<νηστεύσας ημέρας τεσσαράκοντα, ύστερον επείνασε>> (Ματθ.4,2). Η πείνα είναι η κατάσταση εκείνη κατά την οποία αναγνωρίζουμε την εξάρτησή μας από κάτι άλλο.
Νηστεία για μας τους ορθοδόξους είναι η είσοδός μας και η συμμετοχή μας σε κείνη την εμπειρία του Χριστού με τη οποία μας ελευθερώνει από την ολοκληρωτική εξάρτηση από την τροφή, την ύλη και τον κόσμο.
Ένα μέρος της τροφής μας έχει ήδη γίνει <<τροφή αθανασίας>> - το Σώμα και το Αίμα του ιδίου του Χριστού.
Η σωματική νηστεία είναι απαραίτητη μεν, αλλά χάνει κάθε νόημα και γίνεται αληθινά επικίνδυνη αν ξεκοπεί από την πνευματική προσπάθεια - από τη προσευχή και την αυτοσυγκέντρωση. Η δραστική μείωση της τροφής, μια συνεχής κατάσταση πείνας να μπορεί να βιωθεί σαν υπενθύμιση του Θεού και σαν διαρκής προσπάθεια συγκέντρωσης του νου μας στο Θεό. Μας ξελαφρώνει, μας ευκωλύνει στη αυτοσυγκέντρωση, μας κάνει νηφάλιους, χαρούμενους και καθαρούς. Αυτός που νηστεύει έτσι, παίρνει την τροφή σαν αληθινό δώρο του Θεού. Δεν χρειάζεται να πούμε εδώ για την ακριβή ποσότητα της τροφής που πρέπει να τρώει κανείς, ούτε για το ρυθμό και τη ποιότητα της τροφής. Όλα αυτά εξαρτώνται από τις ατομικές μας δυνατότητες και τις εξωτερικές συνθήκες της ζωής μας. Αν ανακαλύψουμε ότι η χριστιανική ζωή είναι μάχη και προσπάθεια, τότε βρήκαμε το βασικό στοιχείο της νηστείας.
Νηστεύσωμεν νηστεία δεκτήν, ευάρεστον τω Κυρίω, αληθής νηστεία, η των κακών αλλοτρίωσις, εγκράτεια γλώσσης, θυμού αποχή, επιθυμιών χωρισμός, καταλαλιάς, ψεύδους και επιορκίας. Η τούτων ένδεια, νηστεία εστιν αληθής και ευπρόσδεκτος.


_______________________
(ALEXANDER SCHMEMANN-ΜΕΓΑΛΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ
-ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΣΧΑ- ΕΚΔΟΣΕΙΣ <<ΑΚΡΙΤΑΣ>>
)

Δευτέρα 3 Μαρτίου 2014

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΟΣ ΤΗΣ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ



«Τό στάδιο τῶν ἀρετῶν ηνέωκται· οἱ βουλόμενοι ἀθλήσαι εἰσέλθετε» (στιχηρό τῶν αἴνων Κυριακή Τυρινῆς). Κάθε χριστιανός γιά να εἰσέλθει στό στάδιο αὐτό πρέπει να ἔχει διάθεση γιά ἀγῶνα. Να ἔχει διάθεση γιά ἄσκηση. Ὑπάρχει ἡ λανθασμένη ἐντύπωση ὅτι τό μοναδικό ἄθλημα τῆς Τεσσαρακοστῆς εἶναι ἡ νηστεία. Τα ἀθλήματα (ἀρετές)  τῆς περιόδου αὐτῆς εἶναι πολλά.
1. Συγχώρηση «ἐάν ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τά παραπτώματα αὐτῶν, ἀφήσει καί ὑμῖν οπατήρ ὁ οὐράνιος· ἐάν δέ μή ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τά παραπτώματα αὐτῶν, οὐδέ ὁ πατήρ ὑμῶν ἀφήσει τά παραπτώματα ὑμῶν». (Ματθ. 6, 14-15)
2. Νηστεία - Ἐγκράτεια «ὅταν δέ νηστεύητε μή γίνεσθε ὥσπερ οἱ ὑποκριταί σκυθρωποί» (Ματθ. 6, 16), «ὁ ἀπεχόμενος ἀπό παντός πονηροῦ πράγματος τοῦτο λογίζεται νηστεία» (Μ. Βασίλειος)
3. Ἐλεημοσύνη «προσέχετε τήν ἐλεημοσύνην ὑμῶν μή ποιεῖν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων πρός τό θεαθῆναι αὐτοῖς»,«σου δέ ποιοῦντος ἐλεημοσύνην μή γνώτω ἡ ἀριστερά σου τί ποιεῖ ἡ δεξιά σου» (Ματθ. 6, 1-4)
4. Ἀγάπη «ἀγαπήσεις Κύριον τόν Θεόν σου ἐν ὅλη τῇ καρδία σου καί ἐν ὅλη τῇ ψυχή σου καί ἐν ὅλη τῇ διανοίᾳ σου» καί «ἀγαπήσεις τόν πλησίον σου ὡς σεαυτόν» (Ματθ. 22, 37-39)
5. Πίστη «πρόσθες ἡμῖν πίστιν(Κύριε)»(Λουκ. 17,5) «πίστις χωρίς τῶν ἔργων νεκρά ἐστί» (Ἰάκωβος 2, 20)
6. Μετάνοια «μετανοήσατε οὖν καί ἐπιστρέψατε εἰς τό ἐξαλειφθῆναι ὑμῶν τάς ἁμαρτίας» (Πράξεις 3,19), «μετάνοια ἐστί συνειδότος καθαρισμός» (Αγ.Ιωαν. Κλίμακος), «οὐδεμία τῶν ἀρετῶν ὑψηλοτέρα τῆς μετανοίας ὅτι οὐδέ τελειωθείναι τό ἔργον αὐτῆς πόποτε» (Αγ. Ἰσαάκ ὁ Σύρος)
7. Προσευχή «σύ δέ ὅταν προσεύχῃ, εἴσελθε εἰς τό ταμιεῖον σου, καί κλεί-σάς τήν θύραν  σου πρόσευξαι τῷ πατρί σου τῷ ἐν τῷ κρυπτῷ, καί ὁ πα-  τήρ σου ὁ βλέπων ἐν τῷ κρυπτῷ ἀποδώσει σοι ἐν τῷ φανερῶ»(Ματθ. 6, 6) , «ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε» (Ἅ Θεσσαλόν. 5, 17)    
8. Ταπείνωση «ὁ Θεός ὑπερηφάνοις ἀντιτάσσεται  ταπεινοῖς δέ δίδωσι χάριν» (Ιάκωβ. 4, 6), «ταπείνωσις Χριστοῦ μίμησις » καί «προκοπή γάρ ψυχῆς προκοπή ταπεινώσεως» (Μ. Βασίλειος)
9. Ὑπακοή «εἰ τίς ὑπακούει τῷ Θεῶ, ὁ Θεός ὑπακούει αὐτόν» (Ἀββᾶ Υπερεχίου), «τά τέκνα ὑπακούετε τοῖς γονεῦσιν ὑμῶν ἐν Κυρίῳ» (Ἐφ'.6,1)
10. Σιωπή  «ὁ δέ Ἰησοῦς ἐσιώπα» (Ματθ. 26, 63), «ἔστι σιωπῶν ευρισκόμενος σοφός, καί ἔστι μισητός ἀπό πολλῆς λαλιᾶς»(Σοφ. Σειράχ 20, 5-6)
«ὅς φυλάσει τό στόμα αὐτοῦ καί τήν γλῶσσαν, διατηρεῖ ἐκ θλίψεως τήν ψυχήν αὐτοῦ» (Παροιμίαι 21, 23)
11. Ἐπιείκεια πρός τούς ἄλλους «ἐν ὦ γάρ κρίματι  κρίνετε κριθήσεσθε, καί ἐν ὦ μέτρῳ μετρεῖτε μετρηθήσεται ὑμῖν» (Ματθ. 7, 2)

Καλό πνευματικό αγώνα και καλή Ανάσταση
 

Κυριακή 2 Μαρτίου 2014

«ΚΑΙΡΟΣ ΤΟΥ ΠΟΙΗΣΑΙ ΤΩ ΚΥΡΙΩ»


Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρῶν  κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

            Καθώς εἰσερχόμεθα στό στάδιο τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, μᾶς δίδεται ἡ θαυμασία καί λαμπρά εὐκαιρία ἀπό τήν Ἐκκλησία, νά ἐπιστρέψωμε στόν Πατέρα καί νά ἀναθεωρήσωμε τήν ἔκβαση τῆς ἀναστροφῆς μας, ἐργαζόμενοι γιά τήν πνευματική μας πρόοδο καί σωτηρία.
            Εἶναι πλέον «καιρός τοῦ ποιῆσαι τῷ Κυρίῳ». Ἀρκετά δουλέψαμε καί δουλεύομε στήν ἐξωστρέφεια. Ἀρκετά πλανηθήκαμε σέ ἀτραπούς, οἱ ὁποῖες εἶναι ἐπικίνδυνες καί ἄκρως ἐπιζήμιες γιά τήν καταξίωση τῆς προσωπικότητός μας.

            Ἡ πραγματικότητα βοᾶ. Τά ἀποτελέσματα τῆς πορείας μας μαρτυροῦν περί τῶν λανθασμένων ἐν πολλοῖς ἐπιλογῶν μας.

            Ἡ ψυχή μας, ὁ ἐσωτερικός μας κόσμος, ἡ ὕπαρξή μας ὁλόκληρη κραυγάζει δυναμικά: «Ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι ὅ,τι τρώῃ, οὔτε ζῆ γιά νά τρώῃ». Δέν ἀντιλαμβάνεσαι, ἀδελφέ, ὅτι τό δόγμα «φάγωμεν, πίωμεν, αὔριον γάρ ἀποθνήσκομεν» (Κορ. Α’, ιε’, 32) ὡδήγησε σέ τραγικό ναυάγιο τήν ἀνθρώπινη κοινωνία, πού θρηνεῖ ἐπί τῶν πνευματικῶν ἐρειπίων, τά ὁποῖα ἡ τοιαύτη στάση ἔναντι τῆς ζωῆς ἐπεσώρευσε; Χάθηκε πλέον ἡ πίστη στόν Θεό, καί ὡς ἐκ τούτου ἡ ἐμπιστοσύνη στόν ἴδιο μας τόν ἑαυτό, πόσο μᾶλλον στούς ἄλλους. Ἐξέλιπε ἡ ὑπομονή, ἡ ἐλπίδα, ὁ ἐνθουσιασμός, ἡ διάθεση γιά οἱασδήποτε μορφῆς ἀγῶνα. Χάθηκε ἡ διάθεση γιά ζωή. Καί πῶς νά μή συμβῇ αὐτό, ἀφοῦ μέ τήν υἱοθέτηση τῆς ἀπόψεως ὅτι τά πάντα τελειώνουν στόν τάφο, ἰσοπεδώνεται ἡ ἀνθρώπινη ὑπόσταση, ἡ δημιουργημένη κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν Θεοῦ; Ποιά ἐν προκειμένῳ ἡ ἀξία τοῦ ἀνθρώπου; Πρός τί ἡ παρουσία του ἐπί τῆς γῆς;

            Ἀλλ’ ὄχι. Ἤδη ἐπαναστάτησε ἡ ψυχή καί ἤδη συνέτριψε τά δεσμά καί ὁδεύει πρός ἀναζήτηση τοῦ Ἠγαπημένου. Ἐξερχομένη τῆς φυλακῆς, ἀναζητεῖ, εὑρίσκει καί λαμβάνει τά ἀπαραίτητα ἐφόδια, ὥστε ἡ ὁδός νά εἶναι ἀσφαλής καί ἡ γλυκεία προσμονή τῆς συναντήσεως μέ Ἐκεῖνον νά πραγματοποιηθῇ ἐν χαρᾷ καί ἀγαλλιάσει. Αὐτήν τήν διάθεση τῆς ψυχῆς περιγράφει μέ τόν πιό χαρακτηριστικό τρόπο ὁ Προφητάναξ Δαβίδ: «Ὅν τρόπον ἐπιποθεῖ ἡ ἔλαφος ἐπί τάς πηγάς τῶν ὑδάτων, οὕτως ἐπιποθεῖ ἡ ψυχή μου πρός σέ, ὁ Θεός. Ἐδίψησε ἡ ψυχή μου πρός τόν Θεόν τόν ζῶντα· πότε ἥξω καί ὀφθήσομαι τῷ προσώπῳ τοῦ Θεοῦ » (Ψαλμ. μα’, 2-3). Αὐτό εἶχε ὑπ’ ὄψιν του καί ὁ Ἱερός Αὐγουστῖνος, ὅταν σπαρακτικά ἔλεγε: «Διά σέ, ὦ Θεέ, πού μᾶς ἔπλασες εἶναι ἀνήσυχη ἡ καρδία μας, ἕως ὅτου σέ εὕρῃ καί ἀναπαυθῇ σέ σένα».

            Τά σιδηρά δεσμά τῆς σαρκολατρείας, τῆς καταναλωτικῆς μανίας, τῆς χαμερποῦς ζωῆς καί τοῦ γαιώδους φρονήματος  λύονται. Ἡ θύρα ἀνοίγει καί τά φτερά ἁπλώνονται εἰς πνευματικούς ἀναβαθμούς.

            Ἡ ψυχή, «ὡς τεῖχος ἄρρηκτον κατέχουσα τήν πίστιν, ὡς θώρακα τήν προσευχήν, καί περικεφαλαίαν τήν ἐλεημοσύνην», σπεύδει ἐν χαρᾷ πρός τόν Νυμφίο της. «Ἀντί μαχαίρας λαβοῦσα τήν νηστείαν, ἥτις ἐκτέμνει ἀπό καρδίας πᾶσαν κακίαν», προχωρεῖ γιά τόν νικηφόρο ἐναγκαλισμό μέ τόν Σωτῆρα της.

            Ἀπό τούς ὀφθαλμούς, κατά τήν ὥρα τῆς Θείας Λειτουργίας, τῶν Χαιρετισμῶν πρός τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, τοῦ Μεγάλου Ἀποδείπνου, τῆς κατ’ ἰδίαν προσευχῆς, καί τοῦ Μυστηρίου τῆς Ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως, ρέουν ἤδη δάκρυα χαρμολύπης. Λύπης διά τήν ἁμαρτία καί τόν καιρό πού ἤδη ἐχάθη. Χαρᾶς διότι «εὗρεν ἡ ψυχή τήν ὁδόν διά τῆς μετανοίας». Ὁ νοῦς ὁρᾷ τόν ἐπί Σταυροῦ Ὑψωθέντα ὑπέρ τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων καί σκιρτᾶ. «Ἰδού γάρ ἦλθε διά τοῦ Σταυροῦ χαρά ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ».

            Σπεύσατε λοιπόν, ἀδελφοί. Τά πνευματικά φάρμακα καί  ἐπιθήματα εἶναι στήν διάθεσή μας. Ὁ Ἰατρός ἀναμένει. Τό πνευματικό ἰατρεῖο, ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία δηλαδή, παρέχει τό σωτηριωδέστατο φάρμακο, τήν Μυστηριακή βρώση τοῦ Σώματος καί πόση τοῦ Τιμίου Αἵματος τοῦ Κυρίου, ὥστε νά ὁδηγηθοῦμε στήν ἀθανασία.

            Ἡ καρδία βιώνει ἤδη τήν ἐμπειρία τῆς Ἀναστάσεως καί ἀναμένει νά ἔλθῃ ἡ ὥρα, κατά τήν ὁποία «ἐν χαρᾷ καί ἀγαλλιάσει εἰσελεύσεται εἰς παστάδα οὐράνιον καί ἀναστάσιμον, ἔνθα ἦχος καθαρός ἑορταζόντων καί βοώντων ἀπαύστως τό, Κύριε δόξα σοι».

            Καλή Τεσσαρακοστή καί Καλή Ἀνάσταση.


Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...