Περί του Εκούσιου Πάθους

                                      

                       

                           ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΕΚΟΥΣΙΟΥ ΠΑΘΟΥΣ

•     Ἡ μεγαλύτερη στήν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας ἐγκληματική ἐνέργεια ἦταν ἡ σταύρωση του ἀθῴου Ἰησοῦ Χριστοῦ ὁ ὁποῖος ἦταν ὁ Θεάνθρωπος σωτῆρας καί εὐεργέτης τῶν ἀνθρώπων «Λαός μου τί ἐποίησά σοι, ἤ τί σοι παρηνώχλησα; τούς τυφλούς σου ἐφώτισα, τούς λεπρούς σου ἐκαθάρισα, ἄνδρα ὄντα ἐπί κλίνης ηνώρθωσάμην. Λαός μου, τί ἐποίησά σοι καί τί μοι ἀνταπέδωκας; ἀντί του μάνα χολήν· ἀντί του ὕδατος ὄξος· ἀντί του ἀγαπᾶν μέ σταυρῶ μέ προσηλώσατε…» (ἀντίφωνο ιβ' Μ.Πέμπτης) 
•    Τῇ Μεγάλη Δευτέρα βλέπουμε τήν ἐρωτική θεϊκή ἀγάπη. Ἔρχεται ὁ    Νυμφίος. «Ἰδού ὁ Νυμφίος ἔρχεται ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός καί μακάριος ὁ δοῦλος ὄν εὑρήσει γρηγοροῦντα…» «Τῇ Ἁγία καί Μ. Δευτέρα μνείαν ποιούμεθα του μακαρίου Ἰωσήφ του Παγκάλου καί τῆς ὑπό του Κυρίου καταρασθείσης καί ξηρανθείσης Συκῆς» (Συναξαριστής)
•     Τῇ Μ. Τρίτη βλέπουμε τήν ἀκοίμητη ἀγάπη στό πρόσωπο τῶν φρονίμων παρθένων «Τόν Νυμφίον, ἀδελφοί, ἀγαπήσωμεν, τάς λαμπάδας ἑαυτῶν εὐτρεπίσωμεν» (Κάθισμα)
•     Τῇ Μ. Τετάρτη βλέπουμε τήν ἱστορική συνάντηση τῆς ἀγάπης του Θεοῦ μέ τῇ μετάνοια του ἀνθρώπου στό πρόσωπο τῆς ἁμαρτωλῆς γυναῖκας. «Κάμφητί μοι πρός τούς στεναγμούς τῆς καρδίας» (Τροπάριο Κασσιανῆς).
•     Τῇ Μ. Πέμπτη βλέπουμε στό Μυστικό Δεῖπνο τήν ἔκχυση τῆς ἀγάπης. Ὁ Χριστός προσφέρει τό Αἷμα Του «εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καί ζωήν αἰώνιον». Και οἱ πιστοί ὅλων τῶν αἰώνων προσκαλοῦνται ἀπό τόν Χριστό ὡς συνδαιτημόνες του Μυστικοῦ Δείπνου να γευτοῦν τῇ Θεία Κοινωνία «Λάβετε φάγετε…πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες». «Τῇ Μ. Πέμπτη τέσσερα ἑορτάζειν: τόν ἱερόν Νιπτῆρα, τόν Μυστ. Δεῖπνο, τήν ὑπερφυᾶ Προσευχή καί τήν Προδοσία» (Συναξαριστής)
•     Τῇ Μ. Παρασκευή βλέπουμε τήν ἀγάπη καρφωμένη πάνω στό Σταυρό. Ἐξαρτημένος ὁ Θεάνθρωπος Χριστός γιά τήν ἀπεξάρτηση τῶν δούλων ὅλων τῶν αἰώνων. «ὁ παθών ὑπέρ ἡμῶν, καί παθών ἐλευθερώσας ἡμᾶς» (ιδιόμελο αἴνων). «…τά Ἅγια καί σωτήρια Πάθη του Κυρίου…τούς εμπτισμούς, τά ῥαπίσματα, τά κολαφίσματα, τάς ὕβρεις, τούς γέλωτας, τήν πορφυρᾶν χλαῖναν, τόν κάλαμον, τόν σπόγγον, τό ὄξος, τούς ἥλους, τήν λόγχην, καί πρό πάντων, τόν Σταυρόν καί τόν θάνατον, ἅ δι' ἡμᾶς ἑκών κατεδέξατο· ἔτι δέ καί του Λῃστοῦ, του συσταυρωθέντος αὐτῷ, σωτήριον ὁμολογίαν» (Συναξαριστής)
•     Τό Μ. Σάββατο βλέπουμε τήν ἀγάπη να ἀπελευθερώνει τούς αἰχμαλώτους. Ὁ Χριστός κατέρχεται στόν Ἅδῃ. «Σήμερον ὁ Ἅδῃς στένων βοᾶ· κατελύθη μου ἡ ἐξουσία· ἐδεξάμην θνητόν, ὥσπερ ἕνα τῶν θανόντων…ἐγώ εἶχον τούς νεκρούς τούς ἀπ' αἰῶνας, ἀλλά οὗτος ἰδού πάντας ἐγείρει» (στιχηρό αἴνων)
•      Τήν Κυριακή του Πάσχα βλέπουμε τήν ἀγάπη να δίδει στούς ἀνθρώπους αἰώνια ζωή. Ἡ Ἀνάσταση του Χριστοῦ ἔδωσε χαρά καί ἐλπίδα στούς ἀνθρώπους ὅλων τῶν αἰώνων. Ὁ Κύριος εἶπε: «ἐγώ εἰμί ἡ ζωή καί ἡ ἀνάσταση». «Θανάτου ἑορτάζωμεν νέκρωσιν, ᾄδου τήν καθαίρεσιν, ἄλλης βιοτῆς, τῆς αἰωνίου, ἀπαρχήν· καί σκιρτῶντες ὑμνοῦμεν τόν αἴτιον, τόν μόνον εὐλογητόν τῶν πατέρων Θεόν καί ὑπερένδοξον» (τροπάριο ζ' ᾠδῆς). 

•     Ὁ Χριστός εἶναι ὁ Ἐλευθερωτής καί Λυτρωτής μας. Ὅλα τα ἁμαρτήματα καί ὅλα τα πάθη μας εἶναι κρεμασμένα πάνω στό Σταυρό. Ἄν τον πιστέψουμε, ἄν τον δεχθοῦμε σάν προσωπικό Σωτήρα μας, ἄν γίνουμε μέτοχοι των παθημάτων του, τότε θά ἤμαστε ἀπελεύθεροι Χριστοῦ: «σήμερον κρεμάται ἐπί ξύλου» καί «συνεγείρομαι σήμερον ἀναστάντι σοι» γι᾿ αὐτό «χαίρετε, λαοί, καί ἀγαλλιάσθε»(αἶνος β΄ ἤχου)        

                                               Από το κατηχητικό της Δευτέρας 2/3/2012